من از زندگی می ترسم

از ماندن می ترسم

از رفتن می ترسم

از بودن می ترسم

از نبودن می ترسم

من از زندگان می ترسم

از او می ترسم

از تو می ترسم

و بیش از همه

من از من می ترسم

آینه این روزهای من جیوه ندارد

صفر ویکی است

پس آینه ام را چند روزی است دریا کرده ام

شبها دور ار نگاه خیس آینه چشمانم را در حوله می پیچم

اما هرچه خشک می کنم بازهم ترند مردمکان دریا زده ام

امروز دستانم را بو کردم

بوی ماهی گرفته ام

بوی ماهی های بی پولک

بوی ماهی های آیکونی این روزهایم

گاه حرفي است براي زدن، تصويري بايد مهيا کرد
گاه تصويري است براي ديدن، حرفي بايد مهيا کرد
گاه هم هيچ نيست نه حرفي نه تصویری
فقط بها نه اي است براي بودن
باید چیزی مهیا کرد

معلقيم همگی همواره در بی‌نهایتی معماگونه

اما چه باک که بادها ما را با خود ببرند

ما هرگز فرو نخواهیم افتاد

الو

سلام

من خوبم خوبه خوب

اما تو باور نکن

طناب دارم را به این درخت آویختی عاقبت
همیشه خوش سلیقه بودی
شکوه ای نیست، اما
کاش می ماندی و این طوق آخری را هم خودت می انداختی به دور گردنم
درست مثل آن گلوبند مروارید
یادت که هست

وامانده

نارنجی را دوست ندارم اما

بارها در نارنجی های تو شناور شده ام

هرعصر رنگ آمدنت

تمام خانه را عاشق کرده است

گاه گل‌گون و گاه زردرو

حلقه حلقه‌ی چشمان من و پیچ پیچ صندلیم در نارنجی های تو چیزها دیده اند

با تو نجواها کرده اند

اما

شیدای من نهان مکن که این غروب

توچشم دوخته بودی

چشم دوخته بودی حیران

به بیکران سرخ دلم