اي کاش که جاي آرميدن بودي
يا اين ره دور را رسيدن بودي

نگاهم را به نگاهت ديکته نمي کنم
چراغي نيست جانکم
هرچه مي خواهي ببين
دريا را، آسمان را با يک، دو پرنده شايد
گل کوچک چهاربرگی کنار جوي آبي
دستان کهنه زنی ايلياتي در جوار تنوري، چيزي
چشمان براق کودکي در متروي شهري، جايي
خنده‌ی مادری، مادربزرگي، جامانده روي ايوان خانه اي
نمي دانم ببين
هرآنچه خاطرت را مي برد با خود، ببين
غروبي، طلوعي
تولدي ، مرگي
عشقي، رسيدني، رفتني
گذشته اي ، آينده اي
سبزي، قرمزي، زردي
مني ، تويي، اويي
فرصتی نیست جانکم

همه را در سیاهی ها ببین

عيدي مي دهم به خود
يکي براي دور دستانم
يکي بند گردنم
ياسي شده ام
بيا دلم
تعارف نکن با من
ياس دستانم براي تو
مچم را مي بويم
جاي خالي ياس هم خوشبوست

چه زود قد کشیدی وسبز شدی درپیش چشمانم

عزیز دلم اما، اینجا بهار نیست، می دانی

سبزتر می شوی

سبزتر

هرچه بادا باد

من نیز دل گره می زنم به دل بهاریت

بهاراین روزهای من از آن تو

فقط

با این دل بی‌تاب من بمان

بدرقه مي کنم سال هشتاد و هفت را و در خاطر نگاه خواهم داشت بي‌شمار خوشي هايش را

و شاکرم به پاس تمامي ناخوشي هايي که ازسرلطف دوست در اين سال

روزي من و عزيزترين‌هايم نشد

شب در چشمان من است به سياهي چشم‌هايم نگاه کن
روز در چشمان من است به سفيدي چشم‌هايم نگاه کن
‌شب و روز در چشمان من است به چشم‌هاي من نگاه کن
پلک اگر فروبندم جهاني در ظلمات فرو خواهد رفت
حسين پناهي

خورشید اسیرفنجان هر صبحگاهم

من نيز دل به باد دهم هرچه باد باد