به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده خود را

هرکه آمد بار خود را بست و رفت
ما همان بدبخت و خوار و بی نصیب
ز آن چه حاصل، جز دروغ و جز دروغ
زین چه حاصل، جز فریب و جز فریب
باز می گویند فردایی دگر
صبر کن تا دیگری پیدا شود
نادری پیدا نخواهد شد امید
کاشکی اسکندری پیدا شود
مهدی اخوان ثالث
البته با عرض معذرت از اخوان ثالث مطمئنم که اسکندری هم یافت نخواهد شد، حدیثی هست با این مضمون که که مومن از یک سوراخ دوبار گزیده نمی شود...فکر می کنم با این حساب ما ایرانیان اکثرا مومن نیستیم چون بارها آزموده را تجربه کرده ایم اینبار هم در این انتخابات اخیر باز دچار توهم شدیم که در حال تجربه دموکراسی هستیم واز یک سری حقوق مدنی برخوردار... حقیقت این است که ما نه شهروندان بلکه صرفا انسانها یا همان رعیت های امروزی شده ی بی قدرتی هستیم که از فرط بی قدرتی به هر دستاویز پاره ای اعم از ماهیانه پنجاه هزار تومان پول یا وعده ساده زیستی و زهد درویشانه سران دولت ویا وعده تبدیل شدن یک شبه به کشوری بسان یکی از امیرنشینیان خلیج فارس وغیره هر چه که باشد، متمسک می شویم تا بیش از اینکه هستیم ناتوان نشویم غافل از آنکه هر بار طنابی که بدان آویزان شده ایم پوسیده تر از پیش است و بی شک سقوط ما نیزحتمی تر و مهیب تر....این انتخابات از بسیاری جوانب عجیب خاصیت توهم زدایی داشت خصوصا برای روشنفکران و اندیشمندان ایرانی داخل و خارج از وطن.... چرخه نیازهای مازلو را از یاد نبیریم اول تامین نیازهای اولیه مادی و زیستی