پایان بشریت : سوگی دیرینه

روزها، هر روز دیگر می شوند. ما همان گونه که شبی را به صبح می رسانیم از هزاره ای به هزاره دیگر می رویم. پس آیا شگفت انگیز نیست که این جایگزینی ساده گاهشماری توانسته باشد چنین کنجکاوی ، سردرگمی و هیجانی را در ما برانگیزد؟ چنان است که گویی دلهره معاصر این فرصت را عذر و بهانه ای برای تجلی خود یافته باشد و با طرح این پرسش که انسان آینده چگونه خواهد بود خود را زیر سوال برده باشد. از آنجا که ما دیگر نمی دانیم چه می خواهیم، چه را دوست داریم، به چه ارج می نهیم، و چرا می ستاییم، دیگر نمی دانیم که خود چه هستیم.........چرا با چنین تنزلی درباره آینده بشریت از خود پرسش می کنیم؟ احساس این شکاف عمیق بین آنچه پیش از ما بوده و آنچه پس از ما خواهد بود، از کجاست؟
انسان پاره پاره، نیکلا گریمالدی